روزی‌که زد به خواب شعورم ایاغ پا

روزی‌که زد به خواب شعورم ایاغ پا من هم زدم ز نشئه به چندین دماغ پا رنگ حنا زطبع چمن موج می‌زند شسه‌ست گویی آن گل خودرو به باغ پا سیر بهار رنگ ندارد گل ثبات لغزد مگر چو لاله کسی را به داغ پا آنجا که نقش پای تو مقصود جستجوست سر جای موکشد به هوای سراغ پا جز خاک تیره نیست بنای جهان رنگ طاووس سوده است به منقار زاغ پا با طبع سرکش اینهمه رنج وفا مبر روز سوار، شب کند اسب چراغ پا یک گام اگر ز وهم تعلق گذشته‌ای‌ بیدل درازکن به بساط فراغ پا

میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی

میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی در سال ۱۰۵۴ هجری قمری در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیم‌آباد پتنه (هند) به دنیا آمد. وی اصلاً از ترکان جغتایی بود. بیدل در بیشتر علوم حکمی تبحر داشت و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود. او ابتدا «رمزی» تخلص می‌کرد تا این که بنا به گفتهٔ یکی از شاگردانش هنگام مطالعهٔ گلستان سعدی از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد. علاوه بر دیوان اشعار، آثاری در نثر دارد که از آن جمله می‌توان به رقعات، نکات و چهار عنصر اشاره کرد. وی در تاریخ چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت.

روزی‌که زد به خواب شعورم ایاغ پا

More poems from same author

Unlock the Power of Language & AI

Lughaat

Spell Checker

OCR